Ἦν δέ τις ἀσθενῶν, Λάζαρος ἀπὸ Βηθανίας, ἐκ τῆς κώμης

ἦν δὲ Μαριὰ ἡ ἀλείψασα τὸν Κν μύρῳ καὶ ἐκμάξασα τοὺς πόδας [.] ταῖς θριξὶν αὐτῆς, ἧς καὶ ὁ ἀδελφὸς Λάζαρος ἠσθένει.

ἀπέστειλαν οὖν αἱ ἀδελφαὶ

ἀκούσας δὲ [.] Ἰης εἶπεν· αὕτη ἡ ἀσθένεια

ὡς οὖν ἤκουσεν ὅτι ἀσθενεῖ, τότε μὲν ἔμεινεν

λέγουσιν αὐτῷ οἱ μαθηταί

ἀπεκρίθη Ἰης· οὐχὶ δώδεκα

ἐὰν δέ τις περιπατῇ ἐν τῇ νυκτί, προσκόπτει, ὅτι τὸ φῶς οὐκ ἔστιν ἐν

ταῦτα εἶπεν, καὶ μετὰ τοῦτο λέγει αὐτοῖς, Λάζαρος ὁ φίλος ἡμῶν

Εἶπον οὖν αὐτῷ οἱ μαθηταὶ· Κε, εἰ

εἰρήκει δὲ ὁ Ἰης περὶ τοῦ θανάτου αὐτοῦ· ἐκεῖνοι δὲ ἔδοξαν ὅτι περὶ τῆς κοιμήσεως τοῦ ὕπνου λέγει.

τότε οὖν εἶπεν αὐτοῖς ὁ Ἰης παρρησίᾳ· Λάζαρος 

καὶ χαίρω δι'ὑμᾶς, ἵνα πιστεύσητε, ὅτι οὐκ ἤμην ἐκεῖ· ἀλλὰ ἄγωμεν πρὸς αὐτόν.

Εἶπεν οὖν Θωμᾶς ὁ λεγόμενος Δίδυμος τοῖς συμμαθηταῖς

ἦν δὲ

πολλοὶ δὲ ἐκ τῶν

ἡ οὖν Μάρθα ὡς ἤκουσεν ὅτι Ἰης ἔρχεται ὑπήντησεν αὐτῷ· Μαριὰ δὲ ἐν τῷ

εἶπεν οὖν ἡ Μάρθα πρὸς τὸν Ἰην· Κύριε, εἰ ἦς ὧδε οὐκ ἂν ὁ ἀδελφός μου ἀπέθανεν·

ἀλλὰ καὶ νῦν οἶδα ὅτι ὅσα ἂν αἰτήσῃ τὸν Θν δώσει σοι ὁ Θς.

Λέγει αὐτῇ ὁ Ἰης· Ἀναστήσεται σου ὁ ἀδελφός.

λέγει αὐτῷ ἡ Μάρθα· Οἶδα ὅτι ἀναστήσεται ἐν τῇ ἀναστάσει ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ.

εἶπεν αὐτῇ ὁ Ἰης· Ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή· ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ κἂν ἀποθάνῃ ζήσεται,

καὶ πᾶς ὁ ζῶν καὶ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ μὴ ἀποθάνῃ εἰς τὸν αἰῶνα. πιστεύεις τοῦτο;

λέγει [.]· ναὶ Κε, ἐγὼ πεπίστευκα ὅτι σὺ εἶ ὁ Xρς ὁ υἱὸς τοῦ Θῦ ὁ εἰς τὸν κόσμον ἐρχόμενος.

Καὶ

ἐκείνη [.] ὡς ἤκουσεν ἠγέρθη ταχὺ καὶ

οἱ οὖν Ἰουδαῖοι οἱ ὄντες μετ' αὐτῆς ἐν τῇ οἰκίᾳ [.] παραμυθούμενοι αὐτήν, ἰδόντες τὴν Μαριὰμ ὅτι ταχέως ἀνέστη καὶ ἐξῆλθεν, ἠκολούθησαν αὐτῇ, δόξαντες ὅτι ὑπάγει εἰς τὸ μνημεῖον ἵνα κλαύσῃ ἐκεῖ.

ἡ οὖν Μαριὰ ὡς ἦλθεν ὅπου ἦν Ἰης ἰδοῦσα [.] ἔπεσεν πρὸς τοὺς πόδας αὐτοῦ, λέγουσα αὐτῷ, Κε, εἰ ὧδε ἦς οὐκ ἄν μου ὁ ἀδελφός ἀπέθανεν.

Ἰης οὖν ὡς εἶδεν αὐτὴν κλαίουσαν καὶ τοὺς Ἰουδαίους κλαίοντας,

καὶ εἶπεν· Ποῦ τεθείκατε αὐτόν; λέγουσιν αὐτῷ, Κε, ἔρχου καὶ ἴδε.

καὶ ἐδάκρυσεν ὁ Ἰης.

ἔλεγον οὖν οἱ Ἰουδαῖοι· Ἴδε πῶς ἐφίλει αὐτόν.

τινὲς δὲ εἶπον ἐξ αὐτῶν· οὐκ ἐδύνατο οὗτος ὁ ἀνυξας τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ τυφλοῦ ποιῆσαι ἵνα καὶ οὗτος μὴ ἀποθάνῃ;

Ἰης οὖν πάλιν ἐμβριμώμενος ἐν ἑαυτῷ ἔρχεται

λέγει [.] Ἰης· ἄρατε τὸν λίθον. λέγει αὐτῷ

λέγει αὐτῇ ὁ Ἰης· οὐκ εἶπόν σοι ὅτι ἐὰν πιστεύσῃς ὄψῃ τὴν δόξαν τοῦ Θῦ;

ἐγὼ[.] ᾔδειν ὅτι πάντοτέ μου ἀκούεις· ἀλλὰ διὰ τὸν ὄχλον τὸν περιεστῶτα εἶπον, ἵνα πιστεύσωσιν ὅτι σύ με ἀπέστειλας.

καὶ ταῦτα εἰπὼν φωνῇ μεγάλῃ ἐκραύγασεν, Λάζαρε, δεῦρο ἔξω.

καὶ

Πολλοὶ οὖν [.] τῶν Ἰουδαίων,

τινὲς δὲ ἐξ αὐτῶν ἀπῆλθαν πρὸς τοὺς Φαρισαίους καὶ εἶπαν αὐτοῖς

συνήγαγον οὖν οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι συνέδριον, καὶ ἔλεγον· Τί ποιοῦμεν; [.] οὗτος ὁ ἄνθρωπος

καὶ ἐὰν ἀφῶμεν αὐτὸν οὕτως, πάντες πιστεύσουσιν εἰς αὐτόν, καὶ ἐλεύσονται οἱ Ῥωμαῖοι καὶ ἀροῦσιν [.] τὸν τόπον ἡμῶν καὶ τὸ ἔθνος.

εἷς δέ τις ἐξ αὐτῶν Καῖφας, ἀρχιερεὺς ὢν τοῦ ἐνιαυτοῦ ἐκείνου, εἶπεν αὐτοῖς· Ὑμεῖς οὐκ οἴδατε οὐδέν·

οὐδὲ λογίζεσθε ὅτι συμφέρει ὑμῖν ἵνα εἷς ἄνθρωπος ἀποθάνῃ ὑπὲρ τοῦ λαοῦ καὶ μὴ ὅλον τὸ ἔθνος ἀπόληται;

τοῦτο δὲ ἀφ' ἑαυτοῦ οὐκ εἶπεν, ἀλλὰ ἀρχιερεὺς ὢν τοῦ ἐνιαυτοῦ [.] ἐπροφήτευσεν ὅτι Ἰης ἔμελλεν ἀποθνῄσκειν ὑπὲρ τοῦ ἔθνους,

καὶ οὐχ ὑπὲρ τοῦ ἔθνους μόνον ἀλλ' ἵνα καὶ τὰ τέκνα τοῦ Θῦ τὰ

ἀπ' ἐκείνης οὖν τῆς ἡμέρας ἐβουλεύσαντο ἵνα ἀποκτείνωσιν αὐτόν.

[.] Ἰης οὖν οὐκέτι παρρησίᾳ περιεπάτει ἐν τοῖς Ἰουδαίοις, ἀλλὰ ἀπῆλθεν [.] εἰς τὴν χώραν Σαμφούρειν ἐγγὺς τῆς ἐρήμου, εἰς Ἐφραὶμ λεγομένην πόλιν, κἀκεῖ

ἐγγὺς δὲ ἦν τὸ πάσχα τῶν Ἰουδαίων· ἀνέβησαν

ἐζήτουν οὖν καὶ τὸν Ἰην καὶ ἔλεγαν μετ' ἀλλήλων ἐν τῷ ἱερῷ ἑστῶτες· Τί δοκεῖτε [.]; ὅτι οὐ μὴ ἔλθῃ εἰς τὴν ἑορτήν;

δεδώκεισαν δὲ καὶ οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι